سندروم آخرین دوربین

در چندین سال اخیر، بازار فروش دوربین های دیجیتال، به طور ثابت در حال کاهش است. اغلب سرزنش ها به سمت گوشی های هوشمند می رود، که محدوده ی وسیعی از بازار دوربین ها را پوشش داده است، در حالی که بسیاری از عکاسان، فاکتورهای دیگری را در این مسإله دخیل می دانند. اما در کل، تنها یک فاکتور به عنوان ریشه اصلی این مشکل وجود ندارد، و فاکتور های مختلفی با این کاهش فروش در ارتباط است. یکی از این فاکتورها ” سندروم آخرین دوربین” می باشد. در این مقاله Nasim Mansurov، به بیان سندرومی که امروزه بسیاری از عکاسان آن را تجربه می کنند، می پردازد. با اینکه سنسورهای عکس، هر روز پیشرفته تر می شوند، ما دیده ایم که کارخانه های سازنده دوربین، رزولیشن و ویژگی ها را آپگرید می کنند، که برای خریداران بالقوه کافی نیست. و اگر ما به تمام دوربین ها در تمام سطوح نگاهی بیاندازیم، این جور به نظر می رسد، که تمام آن ها به هم شبیه هستند، و هیچ ویژگی جدید و هیجان انگیزی ندارند، تنها شماره مدل آن ها تازه شده است تا بتوانند در سطر خبر ها باقی بمانند. ما دیگر تغییر شگفت انگیزی در کیفیت عکس ها، آنگونه که در قدیم مشاهده می کردیم، نمی بینم، به همین ترتیب بسیاری از عکاسان آخرین دوربین خود را ترجیح می دهند.

سندروم آخرین دوربین ، X-T2 + XF35mmF2 R WR @ 35mm, ISO 200, 1/1000, f/5.6

شاید یکی از بزرگترین پیشرفت ها در لوازم دوربین، زمانی تجربه شده که نیکون دوربین D800و D800E خود را معرفی و کانون دوربین ۵DMark III را در سال ۲۰۱۲ عرضه کرد. آن سال، سال عجیبی بود. دوربین کنون ۵DMark III صنعت ضبط فیلم را تغییر بزرگی داد، در حالیکه دوربین های نیکون D800/ D800E، عکس هایی ۳۶MP را ارائه دادند، زمانی این پیشرفت جلوه می کند که بدانید قبل از آن سنسورها ۱۲MP بودند. ماه ها طول کشید تا نیکون بتواند پیش فروش های خود را پوشش دهد، چون تقاضا برای آن  بسیار بالا بود. نیکون در عین حال، مشغول فروش لنزهای پرایم خود بود، و لنز های f/1.8 بیشتری را برای این بازار شلوغ، تولید می کرد. و کنون نیز به  فروش دوربین های ۵DMark III و لنزهای بسیاری، در این بازار جدید، مشغول بود. بدون شک ۲۰۱۲، سال طلایی ای برای هر دو شرکت بود.

سندروم آخرین دوربین ، X-T2 + XF35mmF2 R WR @ 35mm, ISO 250, 1/3800, f/5.6

فقدان نوآری در نمونه های جدید

پنج سال بعد از آن، نه نیکون و نه کنون، نتوانستند، ابتکار جدیدی را به بازار بیاورند. Nikon 810 ارتقائی حاشیه ای اما کاربردی داشت، با اینکه ورژنی بعد از D800/D800E بود، و حتماً علاقه مندان به خود را داشت، اما پیشرفت و فروشی به اندازه ی نسل D800 نداشت.  بعد از D600 fisaco، نیکون مدل D750 را آورد، که کلاً در فروش شکست خورد، کانون تمام تلاش و انرژی خود را بر روی دوربین های ۵۰MP 5DS و ۵DSR گذاشت، اما هیچ کدام نتوانستند موفق شوند، و دوربین ۵DMarkIV برای علاقه مندان به ویژگی های ویدیویی دوربین، یک نا امیدی مطلق به همراه داشت.

در همین حال، دیگر تولیدکنندگان دوربین، در حال توسعه ی هر چه سریعتر، تکنولوژی Mirrorless بودند. هرچند دوربین های Mirrorless بازار خود را دارند، و روز به روز این بازار گسترده تر می شود، اما آن ها، به دلیل معایب خود، و از نظر سرعت ثبت حرکت، هنوز نتوانستند جایگزینی برای DSLR ها باشند. با وجود علاقه مندی ها به دوربین های Mirrorless، نفوذ آن ها در بازار و نتیجه ی فروش آن، بسیار ضعیف بوده است.

سندروم آخرین دوربین ، X-T2 + XF10-24mmF4 R OIS @ 24mm, ISO 200, 1/20, f/11.0

سنسورهای بزرگتر، رزولیشن و ویژگی های بیشتر

رزولیشن بالاتر، باعث نشد که بازار بهبود پیدا کند، و اضافه کردن ویژگی های اضافی، به نظر کمک کننده نبود، پس شرکت ها به سمت تاکتیک ” هرچه بزرگتر، بهتر” یا “کوچکتر، روشنتر” رفتند. دوربین های full-frame، هیچگاه ارزونتر از این نبودند، شرکت Fuji با Hasselblad، محدوده ای از فرمت هایی “مقرون به صرفه” را برای عکاسان مشتاق و حرفه ای که سنسورهایی بزرگتر می خواستند، تولید کردند. متاسفانه، با پیشرفت های حاشیه ای دوربین های full-frame،  و ورود بسیار زیاد مدل های متوسط  به بازار، که تنها برای مدت کوتاهی در بازار دوام داشتند، نقش این سنسورها تاثیرگذار نبود. علاوه بر تمام این ها، تمام سیستم های دوربین، کیفیت های عکس مشابهی را برای سایز سنسور داده شده، ارائه می دهند، حتی سنسورهای کوچکتر از یک اینچ، نیز می توانستند، انتخاب های خوبی برای بیشتر عکاسان باشند.

سندروم آخرین دوربین ، NIKON D810 + 24mm f/1.4 @ 24mm, ISO 100, 2.5s, f/11.0

خریدن دوربین، دیگر سرمایه گذاری به حساب نمی آید.

با توجه به دوربین های متفاوتی که وجود دارد، بازار با گزینه های بسیاری پر شده است. اگر من در گذشته، خرید دوربین را یک سرمایه گذاری می دانستم، الان دیگر نمی توان آن را به این نام بنامید، از آنجا که آن ها بسرعت ارزش خود را از دست می دهند، درست مانند آنچه که برای تلویزیون و کامپیوتر رخ می دهد. به همین دلیل، هزینه ی عوض کردن سیستم ها، و ارتقاء دادن آن، برای بسیاری از عکاسان، زیاد می شود.

به طور خلاصه اینگونه به نظر می رسد، که دوربین در دست ما، تکنولوژی سنسوری مورد نیاز ما را دارد، و بسیاری از عکاسان، ضرورتی برای ارتقا آن به آخرین و بهترین دوربین موجود در بازار، مانند آنچه که در گذشته انجام می داده اند، نمی بینند. حال ممکن است برای شما سوال پیش آمده باشد که ” سندروم آخرین دوربین ” با این مسائل گفته شده، چه ارتباطی دارد؟

سندروم آخرین دوربین ، X-T2 + XF10-24mmF4 R OIS @ 24mm, ISO 800, 1/340, f/11.0

سندروم آخرین دوربین چیست؟

سندروم آخرین دوربین ، تجربه ای است که وقتی یک شخص می خواهد یک دوربین بخرد، با آن درگیر می شود، او به دنبال دوربینی است که دیگر لازم نباشد آن را در آینده ارتقا دهد ( تا زمانی که دوربین خراب شده یا دزدیده شود). قصد این است که دوربینی را بیابد که رزولیشن، سرعت شاتر، عملکرد ISO و ویژگی های خوبی را برای خواسته های او ارائه دهد، تا بدین ترتیب به دنبال گزینه های بهتر نباشد. اولین شخصی که سندروم آخرین دوربین را معرفی کرد، Thom Hogan بود، که مقاله ای در این زمینه در سال ۲۰۱۳ چاپ کرد، و ذهنیات افرادی که این حس را تجربه می کنند، در آن بیان کرد.

من به شخصه، استفاده از کلمه ی سندروم برای توضیح این حس را، به دلیل حس منفی ای که منتقل می کند، دوست ندارم. به نظر من خواستن اینکه، بخواهید دوربینی بخرید که سال های زیادی برای شما کار کند، نیت بدی نیست، بنابراین من پیشنهاد می دهم که این ترم را به یک مورد دوستانه تر مانند، “وضعیت آخرین دوربین”، تغییر دهیم.

سندروم آخرین دوربین ، NIKON D810 + 105mm f/1.4 @ 105mm, ISO 100, 1/10, f/16.0

وضعیت آخرین دوربین، برای عکاسان خوب، اما برای سازندگان دوربین بد، است.

اگر سنسورها بهتر از این نمی شدند، انتخاب نکردن دوربین های ارتقا یافته برای سالیان سال، برای عکاسان کار راحتی بود. چرا هزینه کنیم، اگر لازم نداریم؟ شوق و اشتیاق کمتر برای خرید دوربین و لوازم دیگر، باعث می شود تا ارزش آن ها نیز بالاتر رفته و مدت طولانی تری استفاده شود. اگر کمتر دوربین ها فروش داشته باشند، بازار نیز، به اشباعی آن چه که الان وجود دارد، نخواهد بود. و شاید یک روز، بازهم خرید دوربین یک سرمایه گذاری مناسب باشد.

همزمان، کم شدن ارزش دوربین ها، تاثیری منفی بر خطوط تولید دوربین در کارخانه، خواهد داشت. کاهش فروش،  باعث می شود که بودجه ی بازاریابی و R&D را کم تر کرده، که باعث کاهش تعداد مدل های دوربین ها در یک زمان مشخص، می شود ( برای ما خوب است)، اما به صورت بالقوه، باعث می شود، قیمت دوربین ها بعد از مدتی بیشتر شود (برای ما بد است). و اگر فروش به خوبی پیش نرود، بازیکنان ضعیف تر مجبور می شوند، که صحنه ی رقابت را ترک کنند، که برای هیچ کس فایده ای نخواهد داشت.

سندروم آخرین دوربین ، NIKON D810 + 24-70mm f/2.8 @ 40mm, ISO 64, 1.3s, f/8.0

بهترین “آخرین دوربین” ؟

اگر شما آخرین دوربین را براساس نیاز خود، انتخاب می کنید، آن چه خواهد بود؟ من به شخصه نمی توانم یک دوربین مشخص را نام ببرم، چون جواب آن بسته به نیاز های عکس خواهد بود. هرچند، یک خلاصه ای سریع از آنچه که من برای چند نوع مختلف عکاسی استفاده می کنم، آورده ام :

• دوربین مورد نیاز برای هر روز : Fuji X-T2 با یک سری پرایم ها و زوم های Fujinon ، یا دوربین های معادل چهار سوم میکرو و لنزهای آن. نیکون D750 همراه شده با پرایم های Nikkor f/1.8 ، نیز می توانند برای عکس های با کیفیت، مناسب باشند.
• عکاسی از طبیعت/ معماری : Nikon D810 با سه گانه ی مقدسی در (۱۴-۲۴mm, 24-70mm, 70-200mm)
• عکاسی از حیات وحش/ورزش: Nikon D500 با ۲۰۰-۵۰۰mm VR و لنز های سوپر تلفوتو
• عکاسی پرتره : هر دوربین Full frame mirrorless یا ASP-C با دنبال کننده ی چهره (Fuji X-T2, Sony A7)

آیا شما این “سندروم دوربین آخر” را تجربه کرده اید، اگر جواب مثبت است، لطفا درباره ی آخرین دوربینی که خرید کرده اید در قسمت کامنت صحبت کنید.