کیفیت مناسب عکس در عکاسی حیات وحش (۲)

عکاسی حیات وحش ، همانقدر که می تواند دل انگیز باشد، بسیار شما را خسته خواهد کرد. این نوع عکاسی، صبر و بردباری شما را لازم دارد. تمام عکس های زیبایی که از عکاس های حیات وحش می بینید، زمان و تلاش فراوانی را صرف خود کرده است. آنچه که شما در وب سایت ها و نمونه کارهای عکاسان حرفه ای می بینید، بهترین آثار آن ها می باشد. شما تمام این زبیایی ها را می بینید، اما مقدار زمانی که برای آن صرف شده است یا تجربه ها و مسائلی که عکاس با آن ها روبرو شده اند، یا تعداد عکسی که برای رسیدن به این عکس زیبا گرفته شده است، را در این نمونه کارها نخواهید دید. در این مقاله که بخش دوم از سری مقالات عکاسی حیات وحش از زبان Robert Anderson است، به بیان نکاتی جهت آموزش این نوع عکاسی، می پردازیم.

۱) عکس های زیادی بگیرید.

در این عصر دیجیتال، هیچ دلیلی برای محتاط بودن در گرفتن عکس، وجود ندارد. از شاتر خود، هوشمندانه استفاده کنید، تا تعداد مورد نیاز قاب را برای داشتن لحظه ای که مد نظر شما بوده است، داشته باشید. من در ابتدا در یک قاب بزرگ از مد عکاسی متوالی استفاده می کنم، در مراحل بعدی تعداد عکس گرفتن را به تعدادی که مورد نیاز است، کاهش می دهم. با گذر زمان،  شما نسبت به اینکه عکس مد نظر خود را گرفته اید و یا نه، حسی تجربی پیدا می کنید، اما همیشه المان هایی وجود دارد که ممکن است شما آن ها را از طریق ویوفایندر نبینید که ممکن است عکس را از یک عکس خوب به عکسی که به انداختن درون سطل منتهی می شود، تبدیل کند. اما دو مساله در گرفتن زیاد از حد عکس های متوالی، وجود دارد، یک، مقدار فضای بالایی از کارت حافظه شما را درگیر می کند، و دیگر، زمانی که جهت منظم کردن عکس ها نیاز دارید، می باشد. کارت های حافظه، در حال حاضر ارزان هستند، پس بهانه ی خوبی نیستند. زمان برای همه ی ما با ارزش است، و مرتب کردن ۳۰۰۰ عکس در مقابل ۳۰۰ عکس، زمان بیشتری را می گیرد. اما اگر شما یک سری قوانین و استراتژی بی رحمانه ای را بر روی انتخاب عکس های خود وارد کنید، مرتب کردن آن ها نیز می تواند سریع انجام شود، چون در این حالت شما بهترین بهترین ها و یک عکس پشتیبان، را انتخاب می کنید. پس برای فیلتر کردن سریع عکس ها در میان تعداد زیادی عکس، شما باید دقیق بدانید که به دنبال چه هستید، و چه کیفیت هایی را می توانید حذف کنید. فواید گرفتن عکس ها در قاب های مختلف و پشت سرهم، بیش از معایب آن است، مگر اینکه شما یک عکاس حرفه ای باشید که بدانید چه چیزی در برابر شما وجود دارد. از نظر من حتی یک عکاس حرفه ای نیز همیشه نمی داند، که زبان حیوان در موقع گرفتن عکس بیرون است یا نه، یا چشم ها نیمه باز هستند یا بسته، یا یک حشره بزرگ از مقاب چشمان می گذرد، و تمام “یا” های دیگر، که می توانند عکس را از بین ببرند. من معمولاً از عکس های متوالی ۱۰-۲۰ فریم استفاده می کنم، بهترین را انتخاب کرده و مابقی را حذف می کنم. بعد از گذر سال ها، من حال درک می کنم که چه وقتی، عکس مورد نظر خود را خواهم داشت و به نحوی می دانم که چه زمانی عکاسی را می توانم متوقف کنم، اما با این حال هیچگاه به یک یا دو عکس از صحنه کفایت نمی کنم.

عکاسی حیات وحش ، عقاب سرسفید، یک ماهی را به چنگال گرفته است. دریاچه Homer  در آلاسکا ۲۰۱۶ ( دوربین دستی )

۲) در عکاسی حیات وحش ، عکس خام بگیرید

این مساله هیچ وقت برای من مشکل ساز نبوده است؛ من از روز اول با دوربین نیکون NEF عکاسی کرده ام. به غیر از زمانی که شما حتماً باید به صورت  JPEG عکس بگیرید، در بقیه موارد بهتر است دوربین را در مد RAW قرار دهید. حتی اگر موارد تکنیکال استفاده از فایل های خام را در نظر نگیریم، این فایل ها دیتای بیشتری را ذخیره کرده، و می توانند جهت تصحیح المان های بسیاری، سودمند باشند، المان هایی چون : بالانس سفید، اکسپوژر، دما، وضوح، هایلایت، سایه ها، که تنها تعدادی از این المان ها هستند.

افرادی که با اینترنت، و فرمت های JPEG بزرگ شده اند، باید آن را فراموش کرده، و به صورت RAW عکس گرفته و بر روی آن کار کنند. بعد از اینکه شما تمام جریان کاری را بر روی عکس خام خود انجام دادید، می توانید آن ها را به JPEG تبدیل کنید. البته من در اینجا فرض کرده ام که شما می خواهید، عکس هایی را با تمام ظرفیت دوربین خود بگیرید، و در خانه، عملیات پس از پردازش را بر روی آن ها انجام دهید. اگر شما در این فرضیه نمی گنجید، با هر فرمتی که دوست دارید، می توانید عکس بگیرید. (در مقالات بعدی به صورت مفصل درباره ی عکس خام و JPEG و تفاوت های آن ها صحبت خواهیم کرد).

۳) یک عکس بد همیشه بد باقی می ماند

گاهی اوقات، شما عکس مورد نظر خود را گرفته اید، اما چیزی در آن اشتباه پیش رفته است ( نور بد/ چشم هایی بسته/ حرکت محو و یا غیره). هر خصوصیتی اشتباه پیش رود، شما نمی توانید خود را راضی کنید که عکس را حذف کنید و ساعت ها در فوتوشاپ وقت می گذارید و همه چیز را امتحان کرده، تا آن را درست کنید، اما هیچ فایده ای ندارد، شما این را دانسته، اما نمی پذیرید. بله، من نیز، بارها در این موقعیت قرار گرفته ام، و هیچ گاه آسانتر نشده است. توصیه من به شما این است که خود را گول نزنید، و  شما در نهایت از نتیجه کار خود راضی نخواهید شد، پس آن را حذف کنید. به جای صرف زمان برای درست کردن عکس، از اشتباه خود درس گرفته و سعی کنید، بار دیگر آن را تکرار نکرده و در کار خود پیشرفت کنید.

اگر این ایراد، حرکت محو باشد، یاد بگیرید، چه سرعت شاتری برای متوقف کردن حرکت محوی، مناسب است. از عکس های بد خود جهت، بهبود مهارت های خود، و نه برای اینکه به دیگران نشان دهید که چه مقدار عکس های شما بد است، استفاده کنید.

۴) فاصله از سوژه اهمیت دارد

تمام عکس های شما، از فاصله نزدیک، و با داشتن چهره در قاب، مانند آنهایی که من در اینجا قرار داده ام، نخواهد بود. بعضی از عکس ها، بر نشان دادن یک صحنه ی خاص ( مانند یک گوزن شمالی نر، در یک تالاب که پس زمینه ی آن یک کوه قرار دارد) متمرکز شود، در حالی که در مابقی عکس ها، صفات خاصی/ جزئیات/زیبایی ها/ رفتار و علاقه مندی های حیوان را نشان می دهند. برای داشتن این عکس ها شما باید بسیار از آنچه که فکر می کنید، نزدیک تر شوید. دو عکسی که در زیر آمده است، در لحظات خاصی که در کمتر از یک چشم بهم زدن رخ داده، گرفته شده اند و نقاط فوکوسی این عکس ها، بر تعامل بین مادر و توله ی او یا رابطه ی بین خرس سیاه نر و ماده،  مترکز شده است.

عکاسی حیات وحش ، خرس وحشی سیاه در حال ارتباط با توله خود (بوسیدن آن) در حالی که آن را از درخت پایین می آورد، می باشد. Northern NH 2016  (دستی)

اولین عکس؛ که خرس سیاه مادر، توله ی خود را می بوسد، در عین حال آن را از درخت در حالی که  هوا بارانی است، پایین می آورد، این عکس با یک لنز ۶۰۰mm گرفته شده و حتی اگر این مقدار، فاصله کانونی نسبتا طولانی ای دارد، اگر شما بدانید که من برای گرفتن این عکس، چه مقدار می بایست به صحنه نزدیک می شدم، تا عکسی در این اندازه و قاب بگیرم، سوپرایز خواهید شد. حدود ۹۰ فوت با این خرس فاصله داشتم که از لحاظ فیزیکی به حیوانی مانند خرس، بسیار نزدیک است. حرف این است، گاهی شما باید به سوژه، بیش از آنچه که فکر می کنید، نزدیک شوید، تا بتوانید عکسی با جزئیات بالا و کیفیت خوب بگیرید. این کار می تواند برای هر عکاس چالش بر انگیز باشد، و یکی از مهارت هایی که شما باید به آن بپردازید، این است که هنر نزدیک شدن به سوژه بدون این که دیده شوید، یا لحظه ی خاص حیوان را به هم نزنید، به آن نزدیک شوید، که در غیر اینصورت، خود را در موقعیتی خطرناک قرار خواهید داد.

عکاسی حیات وحش ، خرس سیاه نر و ماده در دوره جفتگیری در Northern NH در سال ۲۰۱۶ ( به صورت دستی)

دومین نمونه عکس، که برای درک بهتر، میزان نزدیک شدن مورد نیاز، به شما نشان می دهم، عکسی از دو خرس سیاه نر و ماده در حال بالا رفتن از همدیگر، است که رفتاری معمولی برای جفت گیری بین خرس های سیاه در دوره ی جفت گیری می باشد. این عکس با دوربین ۶۰۰ میلیمتری در فاصله حدود تقریبی ۸۰ فوتی از سوژه ها گرفته شده است، این قاب، را کاملاً در صحنه بسته ام، و نیازی به بسته بودن قاب در مرحله ی بعد از عکاسی نبوده است. اما من این نزدیک شدن را برای ثبت، ارتباطات، دهان دره کردن ها، نشان دادن دندان ها، و ابراز احساست شدید در چهره ها، در این لحظه پرقدرت، انجام داده ام. من همیشه از میزانی که باید به صورت فیزیکی، حتی با فاصله کانونی طولانی، به حیوان ها نزدیک بشوم، سوپرایز می شوم. مردم معمولاً با دیدن لنزهای طولانی من، فکر می کنند من می توانم از ماه عکس بگیرم، اما هیچ کس نمی تواند فراتر از حقیقت پیش رود، شما باید بین حفظ فاصله و گرفتن احساسات و جزئیات در عکس خود، انتخاب کنید.

با رشد هرچه بیشتر من در زمینه ی عکاسی حیات وحش ، من اغلب، خود را درون دشت و جنگل، و بین درخت ها، محلی که این حیوانات زندگی می کنند، می یابم، در حالی که آن ها را دنبال کرده، و گاهی یک روز کامل را با آن ها سر می کنم تا عکس مناسبی را از آن ها بگیرم. این کار نیاز دارد، تا من سوژه را بفهمم، نزدیک شدن نیاز به خطر کردن دارد، و من باید رفتارهای آن ها را درک کرده و علائم خطر آن ها را بشناسم. در غیر اینصورت، عکس های من میزان ناراحتی و آشفتگی آن ها در اثر حضور من را نشان خواهد داد. من هیچ وقت فکر نمی کردم که بتوانم از حیوانات بزرگی مانند گوزن/ خرس/ گوزن های شمالی/ یا خرس های گریزلی با لنز ۶۰۰ میلیمتری با طول میدانی ، فاصله کانونی ای که معمولاً در عکاسی های استایل استفاده می کنم، عکس بگیرم. نکته اصلی این است که، شما باید (کانونی یا فیزیکی یا هر دو) به سوژه نزدیک شوید.

عکاسی حیات وحش ، گوزن دم سفید نر، در صبح زود در جنگل Cade Cove Tn، در سال ۲۰۱۵ (دستی)

۵) پردازش بعد از عکاسی را فراموش نکنید. 

من عکس هایی از مدل دوربینی که برای ده سال پیش است، دارم که ۱۰ سال پیش، پردازش کرده ام، چون من فایل های خام ۱۰ سال پیش را داشته ام. می توانم عکس های قدیمی را با استفاده از دانشی که در این سال ها یاد گرفته ام، دوباره پردازش کنم، و آن ها را بهتر از قبل تغییر دهم. به معنای دیگر، من ۱۰ سال پیش، مهارت بالایی در پردازش عکس ها نداشته ام، پس اگر این عکس ها را دوباره پردازش کنم، مسلماٌ عکس های بهتری خواهم داشت. پردازش عکس، بخشی از هنر عکاسی است؛ Ansell Adams در گرفتن عکس و استفاده از تکنیک های توسعه، استاد بود که از آن ها برای خلق اثرهای هنری زیبایی، استفاده می کرد. پردازش، یکی از مهارت های مهم است که باید یاد بگیرید. یک بالانس ظریفی بین زیاد تحت پردازش بودن و یا کمتر تحت پردازش بودن،  وجود دارد، اما عکاسی برای ایجاد خلق اثر زیبا، هنر است، به گونه ای که صحنه ای که برای بعضی زیباست، برای دیگری زشت و بی معنی می باشد. مهمترین نکته این جاست که پردازش به شما کمک می کند تا تمام تلاش خود را برای داشتن عکس خوب بکیند؛ شما می توانید یک عکس خام اصلی را بسیار تقویت کرده و زیباتر کنید. آنچه که پردازش نمی تواند انجام دهد، تبدیل کردن یک عکس زشت به عکس خوب است، و شما نمی توانید چشم ها یا آسمان را جایگزین کنید، چون با آغاز این فراید دیگر عکس نخواهید داشت، بلکه یک اثر هنری در یک زمینه ی دیگر بدست خواهید آورد. مراحل پردازش برای من معمولاً شامل، قاب بندی/ تنظیم کردن تون عکس/ وضوح/ جزئیات/ کاهش نویز/ اشباعیت و گاهی با پاک کردن یک حشره کوچک ( مثل: حشره، اصلاحات کوچک، سنسور گردوغبار و غیره)، می شود.

عکاسی حیات وحش ، مرغ ماهی خوار در حال جابجا کردن تخم درون آشیانه در کنار یک جوجه یک روزه، که به دوربین نگاه می کند، در Littleton NH (به صورت دستی بر روی قایق)

برای دانستن تجهیزات مناسب برای عکاسی حیات وحش منتظر مقاله ی بعدی باشید.